Watou2017

Koud lauw warm louw wouw wat ou … Wat ou?! Watou! ☺ Ik hou van jou. Vorig jaar ondernam ik mijn allereerste keer ronddolen in dat fijne dorp vol kunstminnende mensen, en ik voelde me meteen verliefd. Verliefd op een voor mij toen nog ongekende plek, eentje waar men spreekt over hoge gisting, en ik voelde mijn (voor)liefde voor kunst in me opborrelen. Maar dit jaar, dit jaar kan ik echt niet anders dan je luidop toefluisteren dat je gewoon ‘moet’ gaan kijken en je beeldend gaan verrijken.

Het meest prachtige wat ik zelf al heb ervaren staat daar bij zomaar eventjes bij elkaar op uniek en authentiek plekken; van Casper Berger, Alain Laboile, en Mieke Teirlinck over Mark Manders, Edith Ronse en Hans op de Beeck naar Willy Calis, Koen Moerman en Fred Eerdekens. En dan mag ik zeker ook drijvende Gerard Walschap niet vergeten, en nog heel veel anderen die verscheiden zo mooi zijn.

Beelden spreken voor zich, zoveel is er zeker duidelijk. Ze vertellen zachtjes doorheen de stilte over eenzaamheid, terwijl ik me er langzaam stapsgewijs voelde thuiskomen. “Over alleen-ingheid en on-draaglijke eenzaamheid”, is het thema voor het kunstenfestival van dit jaar. En het raakt je als mens, het raakt je deze keer echt wel diep … tenzij je een monster in jezelf verbergt die hele grote muren om je heen heeft neergezet zodat niets of niemand je nog kan aanraken en je niets meer kan voelen. Verstild blijf je dan maar wat staan.

Of je ’t wilt of niet … het gebeurt zachtjes. Minzaam je lijf binnentredend, je ziel strelend en je hart vertederend omarmend, ondanks een frisse wind en een zachte zomerzon achter het wolkendek hoog in de lucht. Als hoogsensitieve introvert is dit een hemel, een hemel op aarde, om gezellig in te verdwalen en er toch ook thuis te zijn. Alleen en één met jezelf, samen met de beelden om je heen in stilte gewoon even jezelf kunnen zijn. O zo fijn. Mijn. Mijn moment.

En tussen al die stiltes en het alleen zijn en het rondwandelen door, kom je dan ineens op de Douviehoeve terecht waar je in een schuur geconfronteerd wordt met de” Witch Doctor”. Een fantastische man, Floris Kaayk. Mijn dochter was er helemaal weg van en keek twee maal achter elkaar deze waanzinnig ophitsende fantasie uit; je kan hem zeker ook weervinden op Youtube want het was een ‘hit’. Het is vast en zeker een bijblijver, en ik heb nu iets gevonden waar ik mijn dochter weer mee op de been kan krijgen als het haar ooit eens even tegen zit.

Verrassend ook tussen al die eenzaamheden, een einselgangster. Ze zat nog net haar broodje te genieten als we door haar gaatjes stonden te loeren. Een snelle hap alvorens ze in haar huisje met horizontale gaatjes en hoofdtelefoons verdween. En daar zat ze dan ineens, met een pruik, aan de piano, kijkend doorheen al die spleten om ons straks allemaal weer te vergeten. Intro van het gewone in iets even anders en buitengewoon. Ik wandelde weg met mezelf en de pianonoten volgden nog even met me mee. Heerlijk is dat. Genieten.

Verwondering alom, mijn hart dat krachtig klopte, energie die stroomde, een hoofd net onder de wolken en voeten stevig stappend op de grond. Een kind keek me aan terwijl ze in rondjes om ons heen fietste. Zou ze gedacht hebben: “wat kom je hier zoals zovele anderen ook wat kunst kijken?” De gedachte vloog in een instant zo weer weg met een glimlach haar richting uit, en ik voelde me blij blij blij … ze moest het eens weten hoe blij. Maar misschien heeft ze het ook wel gezien en weet ze meer dan ik me kan inbeelden ☺ Vannacht ga ik heerlijk kunnen slapen want ik voel me zo blij en vrij met mij. Ik gedij. Ik gedij in kunstzinnig mij.