CreatiViteit

Voor de overgang naar de aankomende nieuwe 12 maanden dompel je jezelf even onder in de warme nevel van het bijna voorbijgevlogen drukke jaar, met klinkende geluiden, lachende gezichten en bubbels in je hand. Rondom je kijkend naar die geheimzinnige vreemde gekende, of minder bekende, vogels, die al dan niet bewust patronen en overleving-s-strategieën met zich meedragen.

“–s-“ van ‘stilte’, met glunderend een fonkelende knipoog naar jezelf en de anderen. Het is alsof ze kleine pakjes met spiegeltjes op hun rug en buik hebben vastgebonden. Maar je wilt er nu even niets van weten en je spiegelt ze even met je lach terug. Je houdt van de glitter en de glamour en de sprankel en vraagt je ergens onderbewust af: “Wat is dit, realiteit?” Je voelt jezelf giechelen en denkt: “Niet nu, inzicht en verandering is voor een andere keer.” … “Daarna, na het ‘gelukkig nieuwjaar!”

Je zou die dingen als patronen, strategieën, blokkades en zoveel meer liever als vliegende schotels zo ver mogelijk willen weggooien, incluis hun verborgen schatten. Ja, want zeg nu zelf : “wie houdt er van cryptische dingen die om aandacht vragen?” Je laat jouw roes rustig even aanwezig zijn en kijkt naar het moment, en de rest zie je later wel. En dat is helemaal oké zo. Genieten van het moment, heel zeker. Pakjes openen is voor later.

Maar zoals dat met vliegende schotels gaat, ze keren op een dag weer. Je kan ze nogmaals opnieuw weg werpen, en nog een keer en overnieuw, tot einde der tijden … . Ze blijven meestal als een boomerang steeds weerkeren. Als mens kan je geeneens anders dan creatief en inventief zijn. Hoe zou je het anders kunnen benoemen om je van het ene moment naar het andere te bewegen, zonder te blijven stilstaan, want je weet: “Het moet en zal vooruitgaan.” Komt dat spreekwoordelijke kleinood als een boomerang terug, dan beoefen je nogmaals een nieuwe worp. Tot het je zodanig begint te tarten dat je geenszins nog anders kan. En wat dan? Pfff.

Je neemt jezelf voor om het straks, in het nieuwe jaar, anders te doen. Dat is toch meer dan goed, toch? Nieuwe intenties, een goed plan, leuke doelen, een kleine verandering of ook … ‘goede voornemens’, want zo noem je dat.

Goede voornemens vormen zich met het afsluiten van het ene, en het vormen van het nieuwe, jaar. Je wenst voor jezelf, en dat doet zowat iedereen rondom je, je goede voornemens waar te maken. Liefst zoveel mogelijk doelen wil je halen in 2018. Je voelt je sterk, je gelooft je eigen woorden en hoort binnenin jezelf iemand motiverend tegen je zeggen: “En deze keer lukt het je vast en zeker wel!” Je kijkt jezelf met een stralende lach in de spiegel aan en hoort een innerlijke stem spreken: “Ja, je zal jezelf bewijzen dat het gaat lukken! Ja, het lukt je wel degelijk deze keer! Ja, toch!”

Of het je strakjes zal lukken, hangt van jezelf af en van tal van andere factoren die bewust en onbewust met je meespelen. Hm, het lijkt ter plekke tamelijk op een welgekend spelletje dat een Engelstalige woord en term in zich meedraagt, en begint met de letter “m” en eindigt op een “y”. Maar laat je het hier nu even in klaar en helder Nederlands omschrijven als: ‘alleenrecht’. In spelletjes speel je met plezier inventief en creatief met een glimlach mee. De rest is voor later.

Laat je jezelf even verdwalen in jouw eigen levensspel en sta je daar even bij stil. Zonder woorden. Even in gedachten reflecteren welke pionnen je had ingezet in het voorbije jaar, en welke creatieve middelen je zal inschakelen in 2018. Wat kies je voor jezelf? Welke creativiteit ga je ontwikkelen en welke veerkrachtige sprong ga je wagen? Wat er ook gebeurt je wenst jezelf, en jouw medemens, een prachtig jaar vol bewondering en verwondering; twaalf maanden gevuld met dromen, liefde en mededogen; 52 weken plus 1 dag met inventief en creatief spelen zonder je ergens te vervelen; en 365 dagen authentiek en gelukkig jezelf zijn. Gelukkig nieuwjaar! Welkom 2018, tien-op-tien. In_zien en je voelt je gezien.

 

Basistekening & digitale bewerking: CreatiVeer

Creatieve middelen: één zwarte Fineliner Artline 200 – 0,4mm, een Zentangle stift – 0,1mm, blockprintverf Creal – blauw en wit, water en een penseel en je creatieve zelf

notconnected

Vijf minuten lijken wezenlijk een redelijk lange tijd maar feitelijk gaan ze zo voorbij. “Tijd vliegt”, hoor ik mijn dochter luidop zeggen met een grote schaterlach, na zo’n driehonderd seconden ‘kijken’. Ze doet me ineens herinneren aan mijn opzet en engagement bij aanvang van m’n project “Be-with”; en eigenlijk is het inmiddels echt wel ‘ons project” geworden, omdat mijn dochter er ondertussen iedere dag spontaan aan deel neemt.

Een betrokkenheid aan oeverloos willen gaan zwemmen in de vensters van de ziel van mijn dochter, was mijn doel vanwege een gebrek aan volontairs voor dit project “Be_with”. Ik schreef aan het begin van deze maand (zie blog: “Bewith-project-duo” van 4 juli 2017): “bij gebrek aan Chinese vrijwilligers”, maar uiteindelijk was het enkel het niet kunnen ontmoeten van, oprechte tegemoetkomende, mensen die zich spontaan melden voor dit project dat ik mijn dochter heb gebombardeerd tot zo’n Chinese vrijwilliger. Zo kwam mijn dochter ’n beetje moreel verplicht terecht in dit project. En nu kan ze samen met me mee wandelen in deze ontdekkingsreis.

De verbintenis is ondertussen, na zo’n zesentwintig dagen, van harte welgekomen. We kijken nu elke dag samen uit naar zo’n vijf-minuten-moment; plus dat we vol verwondering afwachten naar wat er uit onze stiften op onze blanco kaartjes terecht komt. Onderling onuitgesproken communiceren door elkaar alleen maar toe te laten, aanwezig zijn in het moment en ervaren wat er essentieel present is. Klinkt mooi en kan prachtig zijn, alleen is het niet zo vanzelfsprekend om doen.

Ons met elkaar verbinden gaat niet zomaar omdat ik of een ander dat wilt. Er bestaat in het verbinden namelijk geen ‘moeten’ maar net wel ont_moeten. Dit wil zeggen dat er een stilzwijgende toestemming van alle partijen nodig is om je met elkaar te kunnen verbinden. En het is onvoorstelbaar wat mijn jong volwassen dochter met ASS al dan niet onwetend zoal in huis haalt om geen connectie te maken. Daar vind ik haar hoogst creatief in, ook al ben ik me wel bewust van haar kunnen en haar beperkingen.

Zo ontdekte ik nu aan den lijve, tijdens de voorbije weken, dat niemand een ander kan verplichten tot het delen met elkaar. Wat een mens allemaal als afleidingsmaneuvers toepast om op een afstand te blijven of wat ie allemaal doet om een onzichtbare, maar voelbare, grens/muur neer te zetten; van ongemakkelijk hoesten, doelbewust of onwillekeurig dwars liggen, in de handen knijpen, ogen afwenden, gekke bekken trekken, ongecontroleerd lachen, staren tot in het oneindige, naar friemelen, wrijven, kriebelen, geeuwen, … . En ik kan nog minstens zoveel afleidingsmogelijkheden opsommen die ik mocht zien gebeuren.

Maar ik voel me er best wel gelukkig mee. Ik heb het ‘moeten’ losgelaten en sta open voor wat komt. Iedere dag is een ervaring op zich, alle vijf minuten zijn welkom om er al dan niet te zijn, elke driehonderd seconden verrijken we ons met nieuwe spontane tekeningetjes. Die kleinoden zijn op zich al een mooi beeld aan het vormen, zonder dat ik daar een nieuw werk uit dien te halen. En op een onbewaakt ogenblik, na zo’n ‘Be-with’-moment, zag ik meer leven en verbinding in mijn dochter dan tijdens de driehonderd seconden daarvoor – de tijd om samen in stilte te delen.

Daarnaast zijn de woordjes, die ze aanvankelijk noteerde, al uit haar tekeningen verdwenen, en begint spontaniteit meer en meer zichtbaar te worden in onze kribbels. De binnenin wonende deugniet komt langzaam maar zeker met een glimlach een kijkje nemen, en het zijn alleen geduld en liefde die haar daadwerkelijk tevoorschijn zullen toveren op een, voor mij, onverwacht moment.

Poetry_be_with (07/08/2016 – poëzietaal en verbinding, poepernst als kwetsuur op mijn poëtische lijf)
Project Bewith (28/08/2016 – oefening als start voor mijn nieuwe project)
Bewith-project-duo (04/07/2017 – nieuw project in engagement met mijn dochter met ASS)

I_Tattoo_U

Zo’n jaartje geleden kwam mijn dochter me vragen of ze ook een tattoo kon krijgen. Ze wilde namelijk zo graag, zoals haar broer het jaar voordien, eentje cadeau krijgen voor haar verjaardag of het als kerstgeschenk kunnen ontdekken in haar pakje-onder-de-boom (zonder dat er een kerstboom aanwezig diende te zijn in ons huis). Haar broer had van mij het jaar daarvoor een tattoo gekregen voor zijn Kerst; het was voor hem op dat moment een lang aanwezig verlangen en hartenwens die ineens realiteit werd.

Ik hoor me nog liefdevol en zacht tegen hem zeggen: “be-kijk en voel maar wat je graag wil laten zetten kameraadje, en misschien kan je er ook eentje voor jezelf ontwerpen … ik hoor het wel van je als je er klaar voor bent”. Dan gaf ik hem vanuit mijn hart mijn zelf in elkaar gestoken “tegoed-bonnetje-voor-een-tattoo-naar-keuze” met een glimlach op mijn snoet. Het was een intens moment van geluk voor beiden.

En dat maakt dat we toen een paar maanden later zijn allereerste zelfontworpen tattoo op zijn arm hebben laten zetten in Antwerpen. Opnieuw een bijzonder moment voor mij als mama om daarbij aanwezig te kunnen zijn. Bewust dat hij nu eigen weg op ging gaan en zijn identiteit langzaam maar zeker, meer en meer, zichtbaar zou maken. Een jaar later heeft hij zijn tweede zelf ontworpen tekening als tattoo op zijn bovenarm laten zetten door vrienden die met Tattoo-Art bezig zijn. Het was, en is nog steeds, voor mij als mama een boeiende en liefdevolle, maar soms ook moeilijke, ervaring om mijn kinderen hun weg te zien uitzoeken. (Het moeilijke lag voor mezelf als mama in de bekommernis rond hun beperkingen – zonder ze hierbij te vernoemen – en de wens dat het hen “goed” zou gaan.)

Tattoos beschouw ik als betekenisvol; ze geven zin aan ons bestaan. Ze zijn een uitdrukking van wie we zijn, kunstenaarszielen vanuit ons hart. Het is onze passie om met “visueel taalgebruik” bezig te zijn. Om ons doorheen onze tekeningen gevoelsmatig uit te drukken. Om (ons) verhaal te delen met de mensen rondom ons. Vaak voelen mensen zich er dankbaar om en zijn ze blij dat we dit doen; of laat ik het je zo zeggen – die positieve ervaring ondervind ik bijna dagelijks doorheen de feedback die ik ontvang.

Ik was me er vroeger niet van bewust maar niet iedereen kan zich moeizaam uitdrukken zoals wij dat doen. Voor ons is het “gewoon” en anderen beschouwen het als “moedig” en “bijzonder”. Anderen voelen zich aangesproken om zich doorheen onze tekeningen (en onze schrijfsels) te laten inspireren of te laten helpen met uitdrukken (en verwoorden) van hun eigen belevingen en gevoelservaringen. Ik voel me dan ook oprecht dankbaar voor alle positieve bevindingen die aan me werden, en worden, doorgegeven en alle vormen van uitdrukkingen van dankbaarheid die ik tot op vandaag kon ontvangen.

Achter onze beeldentaal, alsook achter onze tattoos, zitten meestal hele verhalen verborgen. En kijk zo zit er ook een liefdevol verhaal achter de tattoo voor en van mijn dochter. Het was haar wens om zichzelf liefdevol te kunnen bevestigen vanuit verbinding met zichzelf en haar mama. Ze riep al jaren uit dat ze op haar mama gelijkt en verlangde naar de herkenning en de erkenning. Die erkenning ontvangt ze vandaag de dag ook meer en meer van onze omgeving en van voor-ons-lieve-onbekenden. Het brengt haar rust en maakt haar gelukkig om positief ondersteund en bevestigd te worden. Om te worden bekrachtigd in wie ze is. Gelijkaardig en gelijkwaardig en toch ook helemaal anders en verschillend.

Onze onderlinge verbinding rijkt veel verder dan enkel onze moeder-dochter relatie. Ze bestaat uit een liefdevolle verbinding vanuit ons hart, onze ziel en ons hele wezen. Hoe moeilijk het ook kan zijn, we blijven communiceren met elkaar vanuit liefde voor en vertrouwen in elkaar. Het feit dat ik een tekening van mijn beide kinderen op mijn, nu langzaamaan verouderende, lichaam meedraag is een symbolische uitdrukking van mijn bewust genomen keuze naar mijn ouderschap. Mijn tattoo op mijn onderrug, uit tekeningen van mijn zoon en dochter samengesteld, staat symbool voor mijn liefde en bewuste keuze om er te zijn voor hen … ook, en misschien zelfs zeker, op de momenten dat ze hun eigen pad bewandelen. Ze zijn vrij om hun leven te leiden. Ik ben er, en zal er zijn, indien ze me nodig hebben. Ik hoop vanuit mijn hart dat ze dat ook ‘weten’.

Ik heb dus een tattoo op mijn onderrug waarmee ik, doorheen de pracht van “kopvoeters” (= allereerste kindertekenigen), mijn kinderen altijd (ter herinnering aan mijn intentie) met me meedraag. En mijn dochter heeft nu iets gelijkaardigs voor haarzelf, naar haarzelf en mij toe, gedaan. Ze liet een, door mij getekende, prent symbolisch op haar rechterschouder uitvergroot tatoeëren. Voor eeuwig en altijd verbonden doorheen “beeldend verhaal”. Opnieuw was het een bijzonder moment om, vanuit verwondering en met bewondering, samen met haar mijn tekening op haar rechterschouder te laten zetten.

Maar nog meer bijzonder was het gelukzalige gevoel dat we, samen en ieder apart, ondervonden als we door de stad wandelden. Glimlachend in flow in het moment naast elkaar. Als levend kunstwerk en kunstenaar naast elkaar, apart los en toch ook verbonden, liepen met een fijn energievol gevoel in ons hele lijf, alsof we een boost van warmte via een stralende zon hadden meegekregen. Met een glimlach van hier tot aan de maan en terug vanuit volle aanwezigheid in het moment. Flow is volledige betrokkenheid en intrinsiek geluk(kig-voelen). Een stap vooruit op onze weg naar weerkeren naar authenticiteit. Welke stap(pen) zet jij op je weg naar meer jezelf, naar meer authenticiteit?

Wonderwall

Het lag al langer te kriebelen in mijn hart, en vingers, om iets te ondernemen tegen mijn witte slaapkamermuur. De oorsprong kwam vanuit het feit dat ik geen gaatjes meer wou boren in het huurappartement. Alleen werkte dat allemaal anders uit dan voorzien in mijn hoofd, en vond ik het niet zo fijn om als een klein kind te staan wiebelen op mijn designerbed – om op die manier iets op die muur te gaan staan tekenen. Dus mocht onze spierwit geverfde muur in onze kleine hall eraan geloven, en plakte ik er gewoon eventjes drie grote witte Canson’s (tekenpapier) tegenaan, ging er daarna in mijn blootje tegen staan, en omlijnde mezelf met een tekenpotlood.

Nogmaals werkte dit totaal niet zoals ik me dat had ingebeeld, en ineens stonden daar wat leuk vervormde krabbels op de achtergrond in plaats van de profielen van mijn lieve lijf. Vervormde visualisatie van werkelijkheid. Het kan soms anders uitdraaien in het leven dan we onszelf wensen of voorstellen. Dat ik op dat papier vervormde figuren heb staan, bezorgt me vandaag alleen maar meer inspiratie om daar iets positiefs mee te doen. Wat maakt dat ik makkelijk van mijn eerste idee kan afstappen, kan loslaten, en met iets anders kan starten lijkt zo eenvoudig als het over zulk werk gaat. In het dagdagelijkse leven voelt dat volledig anders en voel ik regelmatig een grote brok aan weerstand om veranderingen aan te brengen – ook al voel ik bij mezelf dat het me meer deugd zou doen om de verandering in te gaan dan te blijven vasthouden aan wat er nu is.

Niet voor niets dat ik dan ook ‘toevallig’ vandaag een bepaald schrijfseltje heb teruggevonden. Het is een deeltje tekst die ik vorig jaar aan mijn zoon heb geschreven. Ik schreef hem: “Life is realy simple, but we insist on making it complicated. An dit doesn’t have to be that way. Not by pretending some things don’t excist or that certain things didn’t happen, not by feeling angry or blaming another. Life can be beautiful and simple by being honest to ourselves, by being honest to others, by being vulnerable … to have the courage to speak for ourselves, to make things clear for ourselves and others. xxx mam”.

In dat opzicht voel ik me, naast het terug ontdekken van dat schrijfselding, wederom een gelukkige vrouw vanwege de ontmoetingen en schone kleine momenten van de voorbije dagen. Vanwege de portie “eerlijkheid” van de mensen rondom me en mezelf, om durven uitspreken wat er op ons hart ligt, aan elkaar delen waarin we werden geraakt, en welke weg we op gaan. Grappig eigenlijk hoe mensen zich onuitgesproken en onbewust hebben laten inspireren door anderen en dat ook werkelijk niet zelf kunnen zien; het geweldige ego van deze wereld versus de onzichtbare verbondenheid. Maar kijk, hoe warm is het om te worden herkend door een onbekende, en hoe hartelijk voelt het aan om op een tas koffie te worden uitgenodigd, hoe bijzonder is het als mensen naar je verhaal luisteren, … en hoe fantastisch het kan zijn als je in woordeloze stilte elkaar ook kunt begrijpen door elkaar gewoon aan te kijken en met zachte hand elkaar te vertellen “het is oké zoals het is”. Het is wat het is.

Het kan zo eenvoudig zijn. Het leven kan zo eenvoudig mooi zijn. Dat wilt niet zeggen dat er geen verdriet of pijn meer zal zijn want dat hoort nu net ook tot het leven; don’t you forget that. Het kan zo eenvoudig zijn omdat het leven op zich gewoon uit pure eenvoud van zijn bestaat. Genoeg geruis en gedruis en gerommel en gestommel, geschreeuw. Ik ben wie ik ben is al meer dan genoeg. Dat is mooi. Het is. Ik vergat wie ik ben: ik ben artistiek en ik ben eenvoud. En wie ben jij?

Bubblechild

Soms zou ik willen meetrillen, trillen, trollen, troelen, in de lucht vloeien en met zeepbellen mee stoeien, met veel plezier samen dansen in de wind tussen de bellen van het bellen-blaas-kind. Het geluk van het enthousiaste kind dat bellenblazen zo leuk vind. Hoelang is het geleden dat jij nog zeepbellen hebt geblazen? Ik nodig je alvast uit om het nog eens te doen – zeepbellen blazen, just for fun.

Mijn dochter noemde me met een grote hartelijke lach, en ondanks mijn leeftijd van zevenenveertig, “het bellenblaaskind”. Omdat het voor haar, met haar autismespectrum-stoornis, totaal out-of-the-box van onze gewoonte afweek om ineens op mijn terras zeepbellen te gaan zitten blazen. Ze vond het wel leuk en grappig, en aldus heb ik haar met dit leuke spontane mini-evenement ook uit haar comfortzone van haar ‘luie-zetel’ gekregen. Wat een mooi geschenk voor ons beiden om dit plezier met elkaar te kunnen delen. Zeker na twee halve dagen intens bezig te zijn geweest met een grondige opruimactie in onze kleerkasten. De kledingcontainers zijn zes grote zakken aan kleding rijker geworden, en er staan nog twee hele grote dozen in onze woonruimte wachtende op een nieuwe bestemming. Dus om te vieren dat we ons zo goed als mogelijk hebben kunnen focussen op onze opruimopdracht, wat geen sinecure is voor iemand met autismespectrumstoornis, onze zeepbellen-blaas-belonings-actie.

Bellen blazen is iets wat ieder kind leuk vind; en volgens mij ook menig volwassen mens. De lichtheid, speelsheid, de vreugde van het onverwachte dansen en plotsklaps ook uit elkaar spatten, verrassend plezier. En eigenlijk deed me dat terugdenken aan “HOMO BULLA EST” (‘een mens is een zeepbel’) van Erasmus (filosoof uit de 15e-16e eeuw). Eigenlijk zou ik dat zelfs kunnen doortrekken naar het leven; the bubble is the joy of life. Het leven als een zeepbel … een wereld vol kleuren, waar we vreugde ervaren, vanuit lichtheid, dansend in de wind, spelend als een kind, onbelemmerd en onbezorgd, ons ongekend laten meevoeren naar een onbekende bestemming, … soms wat langer en soms kort, … en aldus hoort daar ook het plots heengaan, en er niet meer zijn, bij. Als mens zijn we evenzeer kwetsbaar en kunnen de illusies om ons heen zo uit elkaar spatten en dan verandert alles plotsklaps.

Zeepbellen lijken op illusionaire werelden en ze voerden me vandaag even mee in mijn fantasie, alsook in realiteit tot aan mijn materialenkast … om wat pastelkrijt uit de kast te halen en daar wat mee te gaan experimenteren in combinatie met zwarte ecoline en de waterkraan. Misschien gebruik ik dit later wel als basis voor een tekening om een tekstdeel in mijn nog-te-schrijven boek mee te illustreren. Laat ik vannacht maar even op reis gaan in mijn dromen en me naar verre oorden voeren; wie weet ontdek ik vernieuwde inzichten en komen er allerlei leuke dingen op mijn pad. Morgen weer een nieuwe creatieve dag.

tekeningmaterialen: pastelkrijt Rembrandt, zwart kunstpotlood Staedler, zwarte ecoline Talens, en (kraantjes)water

PreSenT

Hij kijkt me regelmatig aan en ik haar, en dan voel ik me ook iedere keer weer glimlachen … vraag me niet waarom maar deze positieve impact heeft ze wel op me. Hij omdat ik vermoed dat het een jonge-man is die dit ‘beeld’ heeft nagelaten in de straat. Zij vanwege het ‘vrouwenportret’. PreSenT in stilte aanwezig, een geschenk, hier en nu. Totaal geen idee of er nog mensen, die hier passeren, haar aanwezigheid opmerken of niet. Ze zit ’n beetje onder de spinnenwebbendraden onderaan de muur verscholen. Met wat extra vuiligheid, dat op straat werd gedeponeerd, door een voor mij onbekend individu, versierd.

Ondertussen luister ik naar Richard Ashcroft’s stem (The Verve – Bitter Sweet Symphony) … “…cause it’s a bitter sweet symphony that’s li-i-fe, try to make ends mean, try to find some money and then you die, … and I’m a million different people from one into the next … “ I just love that song! Ik zie hem in mijn hoofd stevig doorstappen door de stad en hij herinnert me aan mezelf. En dan poef de gedachte: “ik weet heel goed wat maakt dat “street art” me doet glimlachen!”. Zal ik het jullie verklappen? Of houd ik het nog even voor mezelf? Wat ervaar jij bij street-art als je het ontdekt in het straatbeeld?

Street art is alles wat niet onder graffiti valt en op illegale kunstzinnige wijze werd aangebracht op de openbare weg. Het hoort niet echt bij de “officiële kunst” en staat borg voor “originaliteit” – met een boodschap. De, meestal zeer kleurrijke, breisels die enkele jaren geleden overal in de straten verschenen rond bomen, banken en ander straatmeubilair zullen jullie je wel herinneren. Maar de meest aangesproken vorm van street art zijn de gevels die een metamorfose ondergaan.

Banksy is de – internationaal – meest gekende street-art-kunstenaar, en jullie hoogst-waarschijnlijk wel bekend. Voor België komen o.a. volgende namen even in mijn geheugen naar boven en doen ze jullie, wie weet ook, een belletje rinkelen: ROA, Dzia, Smug, …, en Bart Smeets. Ik bewonder hun teken- en ontwerptalent en ervaar het als straffe mensen met een portie ballen aan hun lijf (hahaha dit was dan figuurlijk bedoeld, maar wie weet ook wel letterlijk van toepassing – ieders gedachten gaan sneller dan het neerschrijven en lezen van deze zin). De grootte vind ik minder belangrijk, en dan heb ik het terug over de tekeningen op muren, wel de verwondering die er ontstaat … en dan ook de bewondering. Alhoewel zo’n immens grote tekening op een muur wel een serieuze uitdaging is om ondernemen.

Ineens popt Bonom/Vincent Glowinski in mijn hoofd … onvoorstelbaar knappe voorstelling; ik zag hem vorig jaar in het Cultuur-centrum met zijn performance/dansvoorstelling “Méduses”. Zonder bijkomende woorden, dit is echt iets wat jullie hebben te ervaren.

Vincent Glowinski/Méduses:           https://www.youtube.com/watch?v=P7HfPC1SspQ

Vincent Glowinski/Human Brush     https://www.youtube.com/watch?v=3Id1OBsIve0