Mijn foto heeft weinig met deze avond te maken, en alles wat er morgen komt omdat ik er behoefte aan heb. Deze foto staat vandaag even symbool voor mijn creativiteit, en daarnaast heb ik ze eruit gekozen om deze dag kleurrijk en met een goed voornemen voor morgen af te ronden. Want zie je, ik ben vanavond naar een dansvoorstelling gaan kijken in het Cultuurcentrum; de voorlaatste in rij voor dit seizoen, wat mijn abonnement dansvoorstellingen betreft. En dat was, hoe zal ik het je zeggen, zoals: “je hebt zo van die avonden dat je naar buiten komt met het gevoel …“Wat was dit nu?!””.
La nuit & Les oiseaux van Compagnie Nacera Belaza. Totaal onwetende wat er me zou gebracht worden, stond ik er helemaal voor open, en liet ik het op me af komen. Ik vind dat een positieve houding om naar een voorstelling te gaan kijken opdat ik met enige verwondering en inspiratie weer naar buiten kan gaan. Helaas was er weinig ruimte voor verwondering, of beter gezegd er was alle ruimte aanwezig daarvoor … alleen bleef ze uit.
En als de verwondering uitblijft, dan, dan komen de mensen, dan laten mensen zich helemaal zien zoals ze zijn vanuit hun ‘verveling’. Een ‘moeilijk’ stuk test mensen nu net in enig geduld en respect opbrengen, in stilte aandachtig blijven, en open staan voor wat komt. Maar neen, helaas zijn mensen vandaag de dag blijkbaar zo met zichzelf bezig en heel erg ongeduldig geworden; of dat was alleszins mijn indruk deze avond. Alsof alles “nu” moet, en liefst ook instant pleasure, constante actie of beweging, volop in het licht met klank en kleur erbij. Ik vond het een innovatief dansstuk dat zijn verwondering miste vanwege de duisternis en de belemmeringen door wat mensen dan beginnen doen. Deze dansvoorstelling heeft me helaas weinig gebracht als toeschouwer, ondanks dat ik zo goed als mogelijk mijn aandacht erbij heb gehouden bij wat er was en wat ik daarbij voelde. De essentie van dit stuk is praktisch volledig de mist in gegaan, of zal ik zeggen: “de duisternis in getrokken”. Jammer.
Het startte met een klingel-geluidje dat als bijna oneindig herhaald bleef voorkomen, terwijl er op de achtergrond in de duisternis langzaamaan schimmen zichtbaar werden. Het vroeg mij heel wat inspanning om bij het stuk te blijven, en ik werd me er bewust van hoe vermoeiend zulke duisternis kan werken. Ik moest een extra inspanning leveren om erbij te blijven. Iedere keer als ik met mijn ogen knipperde, wat een hele normale reflex is om je ogen vochtig te houden, leken die schimmen rare sprongetjes te maken. Maar het duisternissen-schimmen-gedoe bleef gewoon heel lang aanhouden, te lang, niet alleen voor mij … ook voor, vermoed ik, de meeste andere aanwezigen in de theaterzaal. Hadden deze danseressen het als intro gebruikt om daarna in volle licht, of op z’n minst met wat meer zichtbaarheid, te dansen dan hadden ze een statement kunnen neerzetten. Dat bleef helaas uit. Danseressen in trance met een publiek dat richting verveling trok.
Wat me daardoor het meest is bijgebleven, is het disrespect en het ongeduld van de mensen die in de zaal aanwezig waren. Oh my God als deze mensen een referentie zouden vormen voor onze maatschappij! Dan vind ik dat behoorlijk bangelijk. Kan je geloven dat er, ondanks dat daar eenieder van ons wel al meerdere malen attent op werd gemaakt, gsm’s afgingen. Werkelijk, kun je je dat voorstellen?! Praten, … en ja niet eens fluisteren maar gewoon volop beginnen praten … je hebt maar die danseres op het podium te zijn die dit ook kan horen hé. Schaamte-lijk vond ik dat.
Lichten van gsm’s die gebruikt werden voor berichten te checken, of gewoon even om wat licht-in-de-duisternis te creëren. Piepende en krakende stoelen, van billen die de hele tijd heen en weer bewegen, zuchten, hoesten, en de allergrootste max van de avond… . De allergrootste act van deze avond, en ze zou zo een prijs in ontvangst mogen nemen, … was de dame rechts voor me. Die dame ging ineens met een hele grote glimlach haar aansteker gebruiken … en vond zelf dat ze best grappig en intelligent was om dit zomaar eventjes voor de ‘fun’ licht te ‘toveren’!?! … plotsklaps weg deze met opzet neergezette donkerte.
Hoe dan ook heeft deze voorstelling wat nagelaten … een indruk, meer zelfs dan gewoon een indruk. Dat maakt dat ik de behoefte voel om morgen eens al mijn kleurpotloden en gekleurd papier uit te halen, een groot karton, enig plaksel en mijn handjes, een goed gevoel, de radio of een cd … and of I go … tijd om een dagje kleurrijk creatief aanwezig te zijn. Wat doe jij voor / met jezelf als je wat “verademing” / creativiteit / fun nodig hebt?
De link hieronder naar 31 seconden ‘proeven’ van deze dansvoorstelling ”La nuit & Les oiseaux” laat meer zien dan wij konden kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=ohX10fB3zMg
Op de foto / afbeelding staat een doosje dat ik ontworpen heb als kadootje voor een vriendin; het gekleurd papier dat ik gebruikte was van een flyer / aankondiging van dansvoorstellingen in het Cultuurcentrum …
creatinalyve 